Eerste indrukken

ARRIVAL
Gisteravond het vliegtuig genomen, samen met Jelle Klaasen (darter voor het geval dat onbekend is), die blijkbaar niet genoeg geld verdient om duur te vliegen, want hij zat gewoon 2 rijen verderop in het easyjet vliegtuig. Aangekomen op het vliegveld werd ik meteen opgepikt door mijn begeleider tijdens mijn onderzoek, zodat we alvast kennis konden maken. Hij heeft mij naar het hostel gebracht waar ik de eerste nacht sliep. Aangezien ik natuurlijk een enorme jetlag had lag ik om een uurtje of 11 op mijn bedje, waarin ik heerlijk lag, maar niet echt goed sliep. Brazilianen die blijkbaar om de 00:00 uur moesten opstaan voor hun werk was niet erg bevorderlijk.

DAGJE SJOUWEN MET BAGAGE
Na een uiterst goed ontbijt met de tas mijn rug naar Pollock Halls, een van de vele universiteitsterreinen in Edinburgh, om daar papierwerk te tekenen en de sleutels van mijn kamer te halen. Ik had thuis alle bussen precies uitgezocht, maar natuurlijk is alles anders in een grote stad, omdat daar ALTIJD wegwerkzaamheden zijn. Maar met sneeuw in plaats van regen kon mijn dag sowieso niet stuk. Aangekomen bij Pollock Halls reception centre kreeg ik alleen een contract, de sleutels moest ik in een ander universiteitspand gaan halen, het Warrender Park Crescent (Crescent betekend trouwen halve maanvormige straat kwam ik vandaag achter). Ik kon het best een taxi nemen werd me aangeraden, maar ik had net een dagkaart met de bus gekocht, dus ik dacht dat kan ook anders. Als ik gewoon was gaan lopen was ik uiteindelijk sneller geweest bleek achteraf, maar een paar bussen verder (en een boze buschauffeur die vond dat mijn dagticket niet goed was afgescheurd, wat de vorige buschauffeur voor me had gedaan) was ik daar. De dame achter de balie had de sleutels keurig klaarliggen en babbelde zo snel dat ik er misschien de helft van meekreeg, maar acht, ze bedoelde het vast goed. Dat is sowieso hier erg lastig, de Schotse mensen praten met een immens accent, wat op zich nog wel te volgen is, maar dat tempo, razendsnel! Herhalen doen ze gelukkig graag. Vanaf Warrender Park Crescent dan eindelijk naar mijn kamer (met gelukkig maar 1 bus), waar ik een schoonmaakster tegenkwam die het trappenhuis aan het schoonmaken was. Ze hielp me met de juiste kamer vinden en ik kreeg meteen een rondleiding van haar door mijn nieuwe huisje en een beschrijving naar de dichtstbijzijnde supermarkt, wat later een enorm shopping centrum bleek te zijn met een supermarkt waar je U tegen zegt. Ideaal, 10 minuutjes lopen en elke dag van 7:30 tot 22:00 open. (behalve op zondag, dan “slechts” van 8:00 tot 20:00)

Mijn kamer is klein, 3 bij 4 denk ik ongeveer, heeft een bed, kast, stoeltje, 2 kleine kastjes en een raam. Dat is het dan ook wel. Gelukkig is er ook internet, die je kunt aanzetten door je te registreren via een cd-rom. Hoe registreer je je computer? Nou gewoon, via het internet. Kortom, geen internet de eerste dag, totdat ik het aan een huisgenoot vroeg of die me via zijn internet wilde registreren.
Mijn huisgenoten (acht) heb ik een aantal al van leren kennen, het zijn ook buitenlanders, geen enkele Schot in huis. India, Duitsland, Oostenrijk, China, en nog meer wat ik alweer vergeten ben (net als de helft van de namen die ik niet meer weet) Die avond een potje pokeren met ze om ze eens beter te leren kennen, het lijken aardige kerels. Helaas 2e van de 6 die meespeelden geworden.

EERSTE DAG OP MOREDUN RESEARCH INSTITUTE
Vandaag was mijn eerste dag op mijn onderzoeksstage. Daar aangekomen moest een hoop papierwerk ingevuld worden om op het internet te komen en om alle veiligheidsmaatregelen die daar gelden door te komen. Als het goed is krijg ik maandag een pas om overal in te kunnen. Het was een drukke dag! Veel mensen en nieuwe omgeving. Het was leuk om eindelijk de mensen te zien waarmee ik gemaild had vanuit Nederland. Het engels gaat me redelijk af als ik mensen 1 op 1 spreek, echter tijdens pauzes kan ik de groepsgesprekken af en toe niet te volgen. Ik merk ook dat ik savonds echt dood moe ben van alle gesprekken in het engels en de concentratie die ik daarbij nodig heb.
Vrijdag wordt er vroeg gestopt met werken, rond uurtje of 4, en dan gaan ze nog even de pub in, wat ik als vreemdeling natuurlijk gewoon onderga. Eigenlijk gewoon een w.s.b (week sluitings borrel) voor volwassenen zullen we maar zeggen. Erg leuk omdat er dan andere onderwerpen ter spraken komen dat waaraan gewerkt wordt op het instituut.
Thuis aangekomen (want zo noem ik mijn kamer inmiddels maar) deed mijn internet het! Dus meteen skype proberen en mijn mails bekijken en een stukje typen!
Zoals jullie kunnen lezen gaat het dus best aan deze kant van het kanaal en heb ik veel zin om volgend weekend me meer te gaan verdiepen in mijn onderzoek. Maar eerst komend weekend de stad maar eens verkennen en beddengoed halen (aangezien ik niet 3 maanden in een slaapzak ga slapen op het matras).
Toch vertel ik jullie liever in het echt hoe het hier is, dus mochten jullie skype hebben, voeg me dan maar toe!
Nu ga ik nog even proberen wat foto’s toe te voegen, voor zover ik die heb gemaakt.

Groetjes!

P.s. Dat ze hier links rijden is tot daar aan toe, maar dat ze de bushokjes met de dichte kant naar de weg toe zetten begrijp ik niet.
P.p.s. Koffie en thee is gratis in de kantine op mijn stage tijdens ochtendpauze en middagpauze. Tijdens de lunchpauze moet je er echter voor betalen. Schotse logica?
p.p.p.s. Ook ik aan de “waarbenjij.nu”. Leuk dat jullie dat kunnen lezen, maar eigenlijk is de achterliggende gedachte dat ik zelf niet vergeet wat ik hier allemaal uitvoer.